25-01-2018, 22:17
Autor: (aro)
2003-09-29, Aktualizacja: 2004-12-18 17:58 źródło: Polska Dziennik Łódzki
Sędziwy wrześniowy jubilat, 74-letni Aeroklub Łódzki, musi szukać nowej bazy dla szybowców i motolotni. Rozwój komunikacji lotniczej na Lublinku sprawił, że na łódzkim lotnisku zaczyna brakować miejsca dla statków ...
Sędziwy wrześniowy jubilat, 74-letni Aeroklub Łódzki, musi szukać nowej bazy dla szybowców i motolotni. Rozwój komunikacji lotniczej na Lublinku sprawił, że na łódzkim lotnisku zaczyna brakować miejsca dla statków powietrzych innych niż samoloty.
By poznać przyczyny, dla których zarząd Aeroklubu Łódzkiego myśli o przeprowadzce kilku swych sekcji, warto przyjrzeć się jego początkom. We wrześniu 1929 r. staraniem Ligi Obrony Powietrznej Państwa powstał na Lublinku Łódzki Klub Lotniczy. Działał on pełną parą zwłaszcza od chwili uruchomienia tu Centrum Przysposobienia Wojskowego Lotniczego, kierowanego przez Franciszka Żwirkę.
Pierwszy szybowiec
Dzięki pomocy LOPP w czerwcu 1931 r. wykończono budynek Szkoły Pilotów na Lublinku. Rok później aeroklub zakupił pierwszy szybowiec i rozpoczął zakładanie kół szybowcowych w szkołach. W pierwszych latach działalności miał 6 samolotów typu Hanriotów-28, szybowiec, budynek szkoły pilotów, hangar i warsztat lotniczy. Później dzięki staraniom klubowiczów na Zdrowiu przy ul. Krzemienieckiej oddano do użytku najwyższą (50-metrową) wieżę spadochronową w Polsce.
W 1938 r. instruktorzy szybowcowi rozpoczęli poszukiwania nowych terenów szybowcowych w okolicach Łagiewnik i Zgierza. Tak odnaleziono Dąbrówkę koło Zgierza, gdzie w lipcu 1939 r. uruchomiono Szybowcowy Ośrodek Kolejowy LOPP.
Napaść hitlerowskich wojsk przerwała na kilka lat działalność aeroklubu. 3 września instruktorzy i piloci AŁ zdążyli ewakuować samoloty, na lotnisko polowe w rejonie Grójca, a potem dalej na wschód i południe kraju.
Po zakończeniu wojny lokal klubowy uruchomiono nieoficjalnie przy biurze PLL LOT przy ul. Piotrkowskiej 106. A piloci wrócili na zapomnianą Dąbrówkę koło Zgierza. Zabezpieczono tam kilka szybowców i zdekompletowaną wyciągarkę.
Lotnisko w Aleksandrowie
Do szkolenia pilotów w lotach ciągnionych na holu za samolotem korzystano z lotniska na Lublinku. Lotnisko było jednak wykorzystywane sporadycznie, ze względu na istniejącą w tym czasie regularną komunikację lotniczą na okrężnej linii: Warszawa-Łódź-Kraków-Rzeszów-Lublin-Warszawa, Warszawa-Łódź-Poznań-Katowice-Łódź-Warszawa oraz Warszawa-Łódź-Gdańsk.
Samoloty PLL LOT kilkakrotnie w ciągu dnia uniemożliwiały systematyczne wykorzystanie lotniska do celów szkoleniowych i sportu lotniczego. Tymczasem lotnisko na Dąbrówce stało się za ciasne. Powstała więc koncepcja budowy lotniska w pobliżu Łodzi.
Siedzibę znaleziono w Aleksandrowie Łódzkim. Budowa zakończyła się w 1953 r. Aeroklub miał obiekt z dużym polem wzlotów, wyposażony w nowoczesny, ogrzewany hangar, benzynownie, magazyn techniczny i warsztat. Tragiczny w skutkach pożar hangaru na lotnisku w Aleksandrowie we wrześniu 1961 r. pozbawił klub sprzętu, przynosząc ogromne straty materialne.
Część szybowców uratowanych z pożaru przetransportowano do Ostrowa Wielkopolskiego, pozostałe szybowce i samoloty znalazły gościnę na Lublinku. Tam przeniósł się Aeroklub Łódzki, by w polowych warunkach kontynuować treningi i szkolenie. Nie miał z tym technicznych problemów, gdyż od 1959 r. nie działał już port lotniczy. Wybudowano dwa hangary, budynek administracyjny, a nawet stołówkę. Sytuacja aeroklubu powoli stabilizowała się.
Liczą na pomoc miasta
Dobre czasy dla aeroklubów skończyły się na początku lat 90., gdy przeszły na własny rozrachunek. Za szkolenia i treningi uczniowie musieli płacić. Aeroklubowi zaczęło brakować pieniędzy. W tym czasie władze Łodzi uznały, że lotnisko powinno stać się oknem na świat. 29 czerwca 1993 r. założono spółkę „Lotnisko Dyspozycyjne Łódź Lublinek”, której udziałowcami został Aeroklub Polski, Aeroklub Łódzki i Gmina – Miasto Łódź. AŁ stał się tylko jednym z użytkowników Lublinka.
Pod koniec października uruchomione zostanie w Łodzi kolejne połączenie lotnicze, tym razem z Niemcami. Zmiany na lotnisku są nieuniknione, bo Łódź walczy o sprowadzenie tanich przewoźników, którzy gotowi byliby rozwozić mieszkańców regionu po Europie. Samoloty przylatujące i odlatujące w ciągu dnia, uniemożliwią prowadzenie systematycznych szkoleń szybowcowych na Lublinku. Niemożliwa będzie działalność sekcji motolotniowej i spadochronowej. Szansę na działalność mieć będzie jedynie sekcja samolotowa.
– Z uwagą obserwujemy zachodzące zmiany i życzymy wszystkiego najlepszego lotnisku Łódź-Lublinek – mówi Andrzej Poreda, prezes Aeroklubu Łódzkiego. – Zdajemy sobie sprawę z konieczności szukania dodatkowej bazy dla nas. Być może, pozyskując nowy teren dla szybowników, motolotniarzy i spadochroniarzy, uda się nam umocnić pozycję w regionie i w kraju.
Aeroklub nie śpi na pieniądzach. Jego zarząd funduszy na przeprowadzkę szuka w Aeroklubie Polskim. Liczy na pomoc miasta. Wierzy, że obecnym władzom Łodzi będzie zależało na rozwoju „wylęgarni” kadr dla lotnictwa. Ciągle szkoli się tu szybowników, pilotów samolotowych, motolotniowych i skoczków spadochronowych. W wielu województwach, dużo młodsze i szczycące się znacznie mniej barwną historią, aerokluby są chlubą regionu.
2003-09-29, Aktualizacja: 2004-12-18 17:58 źródło: Polska Dziennik Łódzki
Sędziwy wrześniowy jubilat, 74-letni Aeroklub Łódzki, musi szukać nowej bazy dla szybowców i motolotni. Rozwój komunikacji lotniczej na Lublinku sprawił, że na łódzkim lotnisku zaczyna brakować miejsca dla statków ...
Sędziwy wrześniowy jubilat, 74-letni Aeroklub Łódzki, musi szukać nowej bazy dla szybowców i motolotni. Rozwój komunikacji lotniczej na Lublinku sprawił, że na łódzkim lotnisku zaczyna brakować miejsca dla statków powietrzych innych niż samoloty.
By poznać przyczyny, dla których zarząd Aeroklubu Łódzkiego myśli o przeprowadzce kilku swych sekcji, warto przyjrzeć się jego początkom. We wrześniu 1929 r. staraniem Ligi Obrony Powietrznej Państwa powstał na Lublinku Łódzki Klub Lotniczy. Działał on pełną parą zwłaszcza od chwili uruchomienia tu Centrum Przysposobienia Wojskowego Lotniczego, kierowanego przez Franciszka Żwirkę.
Pierwszy szybowiec
Dzięki pomocy LOPP w czerwcu 1931 r. wykończono budynek Szkoły Pilotów na Lublinku. Rok później aeroklub zakupił pierwszy szybowiec i rozpoczął zakładanie kół szybowcowych w szkołach. W pierwszych latach działalności miał 6 samolotów typu Hanriotów-28, szybowiec, budynek szkoły pilotów, hangar i warsztat lotniczy. Później dzięki staraniom klubowiczów na Zdrowiu przy ul. Krzemienieckiej oddano do użytku najwyższą (50-metrową) wieżę spadochronową w Polsce.
W 1938 r. instruktorzy szybowcowi rozpoczęli poszukiwania nowych terenów szybowcowych w okolicach Łagiewnik i Zgierza. Tak odnaleziono Dąbrówkę koło Zgierza, gdzie w lipcu 1939 r. uruchomiono Szybowcowy Ośrodek Kolejowy LOPP.
Napaść hitlerowskich wojsk przerwała na kilka lat działalność aeroklubu. 3 września instruktorzy i piloci AŁ zdążyli ewakuować samoloty, na lotnisko polowe w rejonie Grójca, a potem dalej na wschód i południe kraju.
Po zakończeniu wojny lokal klubowy uruchomiono nieoficjalnie przy biurze PLL LOT przy ul. Piotrkowskiej 106. A piloci wrócili na zapomnianą Dąbrówkę koło Zgierza. Zabezpieczono tam kilka szybowców i zdekompletowaną wyciągarkę.
Lotnisko w Aleksandrowie
Do szkolenia pilotów w lotach ciągnionych na holu za samolotem korzystano z lotniska na Lublinku. Lotnisko było jednak wykorzystywane sporadycznie, ze względu na istniejącą w tym czasie regularną komunikację lotniczą na okrężnej linii: Warszawa-Łódź-Kraków-Rzeszów-Lublin-Warszawa, Warszawa-Łódź-Poznań-Katowice-Łódź-Warszawa oraz Warszawa-Łódź-Gdańsk.
Samoloty PLL LOT kilkakrotnie w ciągu dnia uniemożliwiały systematyczne wykorzystanie lotniska do celów szkoleniowych i sportu lotniczego. Tymczasem lotnisko na Dąbrówce stało się za ciasne. Powstała więc koncepcja budowy lotniska w pobliżu Łodzi.
Siedzibę znaleziono w Aleksandrowie Łódzkim. Budowa zakończyła się w 1953 r. Aeroklub miał obiekt z dużym polem wzlotów, wyposażony w nowoczesny, ogrzewany hangar, benzynownie, magazyn techniczny i warsztat. Tragiczny w skutkach pożar hangaru na lotnisku w Aleksandrowie we wrześniu 1961 r. pozbawił klub sprzętu, przynosząc ogromne straty materialne.
Część szybowców uratowanych z pożaru przetransportowano do Ostrowa Wielkopolskiego, pozostałe szybowce i samoloty znalazły gościnę na Lublinku. Tam przeniósł się Aeroklub Łódzki, by w polowych warunkach kontynuować treningi i szkolenie. Nie miał z tym technicznych problemów, gdyż od 1959 r. nie działał już port lotniczy. Wybudowano dwa hangary, budynek administracyjny, a nawet stołówkę. Sytuacja aeroklubu powoli stabilizowała się.
Liczą na pomoc miasta
Dobre czasy dla aeroklubów skończyły się na początku lat 90., gdy przeszły na własny rozrachunek. Za szkolenia i treningi uczniowie musieli płacić. Aeroklubowi zaczęło brakować pieniędzy. W tym czasie władze Łodzi uznały, że lotnisko powinno stać się oknem na świat. 29 czerwca 1993 r. założono spółkę „Lotnisko Dyspozycyjne Łódź Lublinek”, której udziałowcami został Aeroklub Polski, Aeroklub Łódzki i Gmina – Miasto Łódź. AŁ stał się tylko jednym z użytkowników Lublinka.
Pod koniec października uruchomione zostanie w Łodzi kolejne połączenie lotnicze, tym razem z Niemcami. Zmiany na lotnisku są nieuniknione, bo Łódź walczy o sprowadzenie tanich przewoźników, którzy gotowi byliby rozwozić mieszkańców regionu po Europie. Samoloty przylatujące i odlatujące w ciągu dnia, uniemożliwią prowadzenie systematycznych szkoleń szybowcowych na Lublinku. Niemożliwa będzie działalność sekcji motolotniowej i spadochronowej. Szansę na działalność mieć będzie jedynie sekcja samolotowa.
– Z uwagą obserwujemy zachodzące zmiany i życzymy wszystkiego najlepszego lotnisku Łódź-Lublinek – mówi Andrzej Poreda, prezes Aeroklubu Łódzkiego. – Zdajemy sobie sprawę z konieczności szukania dodatkowej bazy dla nas. Być może, pozyskując nowy teren dla szybowników, motolotniarzy i spadochroniarzy, uda się nam umocnić pozycję w regionie i w kraju.
Aeroklub nie śpi na pieniądzach. Jego zarząd funduszy na przeprowadzkę szuka w Aeroklubie Polskim. Liczy na pomoc miasta. Wierzy, że obecnym władzom Łodzi będzie zależało na rozwoju „wylęgarni” kadr dla lotnictwa. Ciągle szkoli się tu szybowników, pilotów samolotowych, motolotniowych i skoczków spadochronowych. W wielu województwach, dużo młodsze i szczycące się znacznie mniej barwną historią, aerokluby są chlubą regionu.